Położna. 3550 cudów narodzin - Jeannette Kalyta

 Położna to autobiograficzna powieść jednej z najbardziej znanych położnych w Polsce - Jeannette Kalyty. Opowiada o początkach położnictwa w Polce oraz o jego rozwoju. Opowiada również o sobie, o swoich odczuciach, swojej pracy i o porodach, które z różnych powodów będzie długo pamiętała.

Wydawnictwo Otwarte, stron 328

Tą książkę czytałam z zapartym tchem. Wywołała we mnie wiele emocji oraz wspomnień dotyczących ciąży oraz porodu. Wywołała też łzy - łzy radości i smutku, ale również czasem powodowała uśmiech na mojej twarzy. Dzięki tej książce miałam możliwość poznania jak wyglądają porody naturalne. Mój poród odbył się przez cesarskie cięcie i byłam naprawdę zadowolona z przebiegu i opieki (oprócz jednej niemiłej pani z sali pooperacyjnej, której na szczęście zmiana kończyła się w odpowiednim dla mnie momencie). Brakowało mi jedynie mojego synka, którego widziałam przez ok minutę oraz osobistego kontaktu z mężem, abyśmy mogli cieszyć się razem narodzinami naszego dziecka.

W tej książce miałam możliwość poznania jak zmieniły się porody od czasów, kiedy rodziły nasze mamy do dziś. Wiem, że nie w każdym szpitalu kobieta może jeszcze "rodzić po ludzku", ale dzięki położnym z pasją jest to ciągle możliwe. Kiedyś nie można było mieć dziecka przy sobie, tylko przywożono je do karmienia i zaraz zabierano. Kobiety nie miały nawet możliwości same przewinąć maleństwa. To co mnie z tamtych czasów zatkało, to kiedy w porze od godz 23 do 6 dzieci do matek nie przynoszono już dzieci tylko odciągały mleko, a potem zlewano mleko od wszystkich matek do jednego gara i karmiono nim dzieci. Szok ! Kobiety często też były poniżane, odarte ze swojej godności i traktowane przedmiotowo, choć zapewne w niektórych szpitalach dalej nie zdają sobie z tego sprawy. W książce Jeannette podaje różne zwroty używane przez położne i m. in. to, że zwracają się w bezokoliczniku np "Usiąść !" zamiast "Proszę sobie usiąść". "Jeszcze wiele lat upłynie zanim uda nam się wykorzenić stare, utarte zwroty. (...) Słynne określenie 'odebrać poród' przetrwało z czasów, gdy w kilka chwil po porodzie odbierano matce dziecko i odnoszono je na inny oddział. Ale czasy się zmieniły, może warto zmienić język. Do znudzenia wszystkim zwracam uwagę, że odbiera się życie, a porody się przyjmuje (witamy noworodka, przyjmujemy je na swoje ręce)."

W książce możemy dowiedzieć się jak to się stało, że Jeannette chciała zostać położną oraz jak po swoim porodzie chciała zrezygnować z tego pomysłu. Myślę, że jej własny poród był tez bodźcem do tego, aby przy porodzie zaczęto traktować kobiety z godnością. To ona pierwszy raz położyła rodzącym ich dzieci na brzuchu, co wywołało ogromne poruszenie wśród personelu szpitalnego. W 1994 roku brała czynny udział w akcji Gazety Wyborczej "Rodzić po ludzku". W 2005 roku otworzyła własną Szkołę Narodzin (a nie Rodzenia) - bo ona traktuje ten temat naprawdę z sercem. W 2010 roku pomagała otwierać oddział położniczy w miejskim szpitalu podwarszawskim Piasecznie.

Dzięki tej lekturze zobaczyłam jak wyglądają porody domowe (że w ogóle takie istnieją i są bardzo popularne), jak mogą zachowywać się kobiety i mężczyźni (a Ci mogą zaskoczyć na różne sposoby) podczas porodów, jak wygląda poród naturalny w ułożeniu miednicowym dziecka, jak wygląda poród w wodzie, jakie mogą być najczęstsze komplikacje podczas porodów, a wszystko na podstawie prawdziwych historii. A te historie niejednokrotnie były bardzo poruszające i kilka z nich zostanie na pewno dłużej w mojej pamięci.

Ciesze się, że są takie położne, które chcą walczyć o godny poród kobiety i dla których poród to nie tylko element pracy, ale też pasja.

Książkę polecam wszystkim, a szczególnie osobom, które mają lub planują dzieci.


Moja ocena 5,5/6.


                                                    ________________________

Książka bierze udział w wyzwaniach "Europa da się lubić" oraz "Klucznik".
                                                    ________________________