Krew na Placu Lalek - Krzysztof Kotowski

Krew na Placu Lalek to połączenie kilku gatunków: thrillera, kryminału i o dziwo paranormal czy coś w tym stylu.

Wydawnictwo Prószyński i S-ka, stron 408

Chudy budzi się w szpitalu. Odwiedzają go Dareczek i Szuchcik. Wszyscy troje to gliniarze z Biura Kryminalnego Komendy Głównej w Warszawie. Dareczek i Szuchcik uważają, że ich koledze odbiło. Prowadzi dziwną sprawę i dziwnie się zachowuje. Ten każe im przeczytać pamiętnik (albo dziennik) dzięki któremu wszystko zrozumieją. Sceptyczni gliniarze zaczynają czytać i powoli rozumieć swojego kolegę, a także wpadają na trop czegoś wielkiego.
Maria Chorodecka budzi się po przepitym wieczorze sama w pałacu, okradziona, a do tego nieznana jej dziewczynka prosi o pomoc. Dziewczynka niewiele o sobie mówi, nie potrafi powiedzieć czego się boi i gdzie mieszkają jej rodzice. Kobieta stara się jej pomóc, ale także próbuje odnaleźć swoją córkę. Nagle jednak okazuje się, że nikt jej nie poznaje, nie pamięta że z nią rozmawiał, a ona traci zupełnie swoją tożsamość. Musi na własną rękę odnaleźć córkę i pomóc Justysi. A wszystko co się wokół niej dzieje dokładnie notuje w pamiętniku.

Książkę czyta się szybko, a to za sprawą prostego języka oraz budowy powieści. Z jednej strony mamy teraźniejszość, czyli chłopaków z policji. Z drugiej mamy Marię i Justysię, które są na kartach pamiętnika i potrzebują pomocy. A to wszytko opisane na zmianę. Oczywiście głównym powodem dla którego książkę się pochłania jest sama fabuła.

Podoba mi się jak autor przedstawił postacie policjantów. Ich sprzeczki, żarty czy przeprowadzane przesłuchania były bardzo realne, a tej realności dodawał fakt, że w języku ich rozmów występują przekleństwa. Pasowało to bardzo do ich postaci (pracujących w polskiej policji).

Postać Marii to zagadka. Przez większość książki próbuje się rozwikłać kim tak naprawdę jest Maria i czy odzyska swoją tożsamość. A może jej nie ma ? I kiedy w połowie książki wydawało mi się, że wiem o co chodzi z postacią Marii, tak rozwiązanie tej historii było zaskakujące.

Fabuła wymyślona jest rewelacyjnie. Kilkakrotnie czytając fragment z książki przechodzą mnie dreszcze przerażenia. Wszystko jest tak skonstruowane, że ciężko książkę po prostu odłożyć i nie myśleć o tej historii.

Jedynie co mi się nie podobało to wywody filozoficzne pani profesor już przy końcu książki. Ja na takich wywodach odpływam myślami ... poza tekst książki. Dla mnie wystarczy ująć coś po prostu po imieniu.

W książce jest też wzmianka (ok 2-3 zdań) o chłopczyku z Cieszyna, którego ciało znaleziono w 2010 roku i długo nie było żadnych postępów w śledztwie. Dziś już wiemy kim był i w jakich okolicznościach zginął ten 2-letni chłopiec. Myślę, że autor pisząc tę książkę nie dawał szans policji, a fakt wplecenia takiej informacji do książki miał dać czytelnikowi jeszcze mocniejsze przerażenie i nadać realności przedstawianym zdarzeniom. Niestety ja czytając powieść znałam już wyjaśnienie tej sprawy i dla mnie nawiązywanie do niej było lekko już nietrafione.

Zakończenie jest rewelacyjne. Świetne dwie ostatnie strony książki, które nadają pewne znaczenie całej historii.

Książkę polecam tak naprawdę wszystkim. Mogę jedynie przypuszczać, że fani typowych kryminałów mogą czuć się zawiedzeni z takiego paranormalnego obrotu sytuacji. Ja lubię realność sytuacji, ale tu autor pokazał coś co wydawać by się mogło, że nie istnieje, ale być może jednak istnieje ! My tego po prostu możemy nie pamiętać. A dlaczego ? Sami musicie się dowiedzieć czytając właśnie Krew na Placu Lalek.

Moja ocena 5,5/6.

_____________________

Książka bierze udział w wyzwaniach:  
Europa da się lubić, Historia z trupem i Klucznik.

_____________________